น้ำท่วมทำให้ฉันเห็น...

เคยได้อ่านจากในเน็ทเรื่องเกี่ยวกับน้ำท่วมมากมาย
แต่เนื่องจากไม่ได้กลับบ้านเลยไม่ได้เจอกับตัวเอง

หลังจากน้ำขึ้นก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเวลาสองสัปดาห์ด้วยกัน
และด้วยระดับน้ำที่สูงมว้ากกกก ทำให้หวั่นเกรงว่าเราจะเข้าบ้านได้อย่างไรนิ
วันนี้จึงเดินทางกลับบ้านด้วยความว่างเปล่า ...

แต่เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง...ท่ามกลางลมหนาวที่กำลังเริ่มพัดเข้ามาในยามเช้า
และกระแสน้ำที่เยือกเย็น เรากลับรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

เมื่อน้ำท่วมฉันกลับได้เห็น...ความเป็นคนไทย

ใครว่าพอเราก้าวสู่้ความเป็นเมืองมากขึ้น เราจะห่างเหินกันมากขึ้น
วันนี้ท่ามกลางผู้คนที่ไม่รู้จัก เราต่างเห็นใจซึ่งกันและกัน
เราพูดกันเหมือนคนที่รู้จักกันมานาน ขึ้นรถลงเรือกี่ครั้ง
เราเห็นความเอื้ออาทร และความเกื้อกูลตลอด ไม่ว่าจะเป็นช่วยถือของ
ช่วยฉุดขึ้นรถ ช่วยแบ่งที่นั่ง และต่างเล่่าประสบการณ์ให้กันฟัง
ดั่งเช่นครอบครัว

จะมีที่ไหนบ้างที่เราจะสามารถเห็นคนยืนท่ามกลางน้ำท่วมถึงอก
แต่เวลามีเรือผ่านไปก็ยังโบกมือให้กัน แถมตะโกนให้กำลังใจกันและกันตลอดเวลา

จะมีที่ไหนบ้างที่ถึงแม้บ้านน้ำจะท่วม แต่ก็ยังออกไปทำงานอาสาสมัครกันมากมาย
ไปที่ไหนๆก็คนมาทำงานอาสาสมัครเต็มไปหมด

ไม่รู้ว่าเรานิยามคำว่าคนไทยถูกหรือไม่

แต่ความรู้สึกในตอนนี้ และจากสิ่งที่เห็นในวันนี้
ทำให้เรามั่นใจว่า...ความเป็นคนไทยนั้นคือสิ่งนี้นี่เอง

แล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกัน :)