นั่งคิดนานมากว่าจะเขียนอะไรในวันนี้ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายในวัย 20 ซึ่งรู้สึกว่ามันยากมากในการจะมานั่งรีวิวชีวิตตัวเองตลอด 30 ปีที่ผ่านมาในโพสหนึ่งโพส แค่คิดถึงจุดเริ่มต้นก็ยากแล้ว เพราะจุดเริ่มต้นคือวันที่เกิดขึ้นมาเนี่ย ใครมันจะไปจำได้ ใช่ป่ะ 555
สุดท้ายเลยตั้งใจว่าจะเขียนสั้นๆเอาไว้เก็บไว้อ่านเล่นในวันที่จะก้าวเข้าสู่ 40, 50, 60 ต่อๆไปก็แล้วกันค่ะ ^^
ในวันที่ก้าวเข้าสู่วัยเลข 10 ซึ่งคือวัยประถม โบว์รู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่เราฟอร์มตัวตนของเราขึ้นมาอย่างแท้จริง ในวัย 10 ขวบนั้น โบว์เริ่มค้นหาตัวเองเจอแล้วว่าสิ่งที่เราชอบคืออะไร ถือว่าเป็นโชคดีของโบว์ที่สิ่งที่โบว์ตัดสินใจในตอนนั้นและคิดว่าชอบ ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ยังคงชอบอยู่ในตอนนี้ โบว์จำได้ว่าตอน ป.4 โบว์รู้ตัวเองแล้วว่าโบว์ไม่ชอบเรียนเลข ไม่ชอบเรียนวิทย์ ตอน ม.1 ได้มีโอกาสไปเรียนที่ออสเตรเลียอยู่สองเดือน ทำให้ยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่ว่าสิ่งที่เราชอบคือเรื่องภาษา ชอบเรียนเรื่องเกี่ยวกับต่างประเทศ (คือเรียนสังคมวิชาประเทศของเราได้เกรดสอง โลกของเราได้เกรดสี่เนี่ย ชัดเจนมากๆ) ทำให้การตัดสินใจเรียนศิลป์-ภาษาในตอนม.ปลายนั้นไม่ใช่เรื่องที่ยากนักสำหรับโบว์ และพูดได้เลยว่าถ้าตอนนั้นไม่รู้ตัวเองว่าชอบเรียนภาษาคงไม่สามารถสอบเข้าเตรียมฯได้ เมื่อเข้าเตรียมฯได้แล้ว ก็เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตโบว์อีกหนึ่งสเต็ปคือมีโอกาสได้ไปทำงานเป็นคณะกรรมการนักเรียน ซึ่งมีส่วนสำคัญที่ทำให้โบว์เป็นคนมีบุคลิกแบบนี้ (คือเป็นคนคุยเก่ง เพราะงานกรรมการนักเรียนในตอนนั้นหลักๆคือการฝึกการประสานงานกับคนหลากหลาย) และชอบงานเขียนขึ้นมา (เพราะจับพลัดจับผลูเข้าไปทำงานในตำแหน่งสาราณียกร ... ซึ่งบังเอิญมาก ลงตำแหน่งนี้เพราะไม่มีใครลง อันนี้พูดเลย 55555) และเป็นวัยที่โบว์ตัดสินใจ และสามารถสอบเข้าคณะรัฐศาสตร์ ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ จุฬาฯ ได้ และยังคงได้ทำงานเขียนต่อไปในแผนกสาราณียกรของ จุฬาฯ
ในวันที่ก้าวเข้าสู่วัยเลข 20 ซึ่งคือวัยมหาวิทยาลัยนั้น โบว์ได้รับโอกาสให้ไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ประเทศญี่ปุ่น ซึ่งไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ไปเลย เป็นเรื่องบังเอิญเหมือนกันที่ทราบข่าวโครงการ ไปสอบแล้วดันได้อีก! ในตอนนั้นเรียกได้ว่าเป็นช่วงตอกย้ำความเป็นตัวตอนของเราก็แล้วกัน เพราะถ้าไม่ได้ไปเรียนญี่ปุ่นในตอนนั้น คงจะไม่สามารถเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งได้ในตอนนี้ (คือไปเรียนญี่ปุ่นนี่มันมหาโหดจริงๆสำหรับคนอย่างโบว์ในตอนนั้น จากคนที่ไม่เคยจากบ้านไปนานๆเลย แถมภาษาเค้าก็พูดไม่ได้สักคำ มันคือการดิ้นรนอย่างแท้จริง) หลังจากกลับจากญี่ปุ่นในตอนนั้นแล้ว ก็ไม่รู้โชคชะตาอะไรดันได้รับตอบรับให้ไปเรียนป.โทที่วาเซดะ (คือสมัครแบบฉิวเฉียดมาก ส่งใบสมัครวันสุดท้าย ... ดันได้อีก!!) ซึ่งก่อนหน้านั้นคิดไว้นะว่า พอแล้วประเทศญี่ปุ่น หนึ่งปีนี่พอเพียงแล้วสำหรับชั้น ไปประเทศอื่นดีกว่า แต่มันได้แล้วหนิ ก็เลยต้องไป .... สองปีในญี่ปุ่นก็ยังคงเป็นช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลงตัวอีกอีกครั้ง คือภาษาเราพอได้แล้วก็จริง แต่อุปสรรคชีวิตก็ยังมีมากมาย (คือเจออะไรมาเยอะจริงๆ แม้จะเป็นในช่วงสองปี) แต่ก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี และมีความสุข เพราะเพื่อนที่ญี่ปุ่นนี่พูดได้เลยว่าเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ อาจจะเป็นเพราะเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเยอะเป็นพิเศษ ทั้งวันธรรมดา เสาร์อาทิตย์ ปิดเทอม เที่ยวไหนยังไงเราไปด้วยกันตลอด พอกลับจากญี่ปุ่นก็ก้าวเข้าสู่วัยทำงาน ซึ่งตอนแรกที่เข้าทำงานที่พานาโซนิคนั้น พูดเลยว่าไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร ชีวิตการทำงานคืออะไร โดยโบว์ก็ได้เรียนรู้จากที่นี่ จากเพื่อนร่วมงานที่ดีมากกกกกกกกทุกคน ทำให้โบว์หาตัวเองเจอว่าเราชอบทำงานด้านไหน วันที่ตัดสินใจลาออกจากพานาโซนิคไปทำที่โอกิลวี่นั้นเป็นความรู้สึกว่าเราเรียนจบจากมหาวิทยาลัยอีกที่หนึ่งเลยจริงๆ และเรากำลังก้าวไปสู่โลกแห่งการทำงานในสิ่งที่เราตามหามานานจริงๆเสียที
ในวันที่ก้าวเข้าสู่วัยเลข 30 ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเป็นช่วงอะไร แต่ขอเดาว่ามันจะเป็นช่วงที่เราได้เอาตัวตนของเราที่สร้างมาตลอดสามสิบปีที่ผ่านมาออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์ให้มากที่สุดก็แล้วกัน ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเราชอบอะไร ต้องการอะไร สิ่งที่จะต้องทำต่อไปก็คือคงต้องวางแผนกันต่อไปว่าจะเอาสิ่งที่เราสร้างมานั้นออกมาใช้ได้อย่างไร
ตลอดสามสิบปีที่ผ่านมา ขอขอบคุณทุกๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตที่ทำให้การเดินทางของโบว์เต็มไปด้วยความสนุกสนาน มีทั้งความสุข ทั้งปัญหาที่ให้แก้ไขตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่าชีวิตต่อไปนี้จะเป็นอย่างไร แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาในสามทศวรรษนี้คงจะทำให้เราสามารถดำเนินชีวิตได้อย่างมีสติ และแก้ปัญหาต่างๆที่จะเข้ามาต่อไปจากนี้ได้อย่างดียิ่งขึ้น
สุดท้าย ... พรุ่งนี้โบว์จะอายุ 29 ปี กับอีก 12 เดือนนะคะ :P
