ความเปลี่ยนแปลง..

ไม่ได้กลับเมืองไทยมาหกเดือน....
แค่หกเดือนแค่นั้นเอง กลับมาคราวนี้เกิดอาการงงหลายอย่าง
ตอนคิดได้ว่าเออ ไม่มีเรื่องจะอัพ น่าจะมาอัพเรื่องนี้ก็ไม่ได้ไปถ่ายรูปมาประกอบเท่าไหร่ เลยมีแต่ตัวอักษรนะวันนี้ ฮาๆ

ปกติแล้วจะมีอารมณ์นี้บ่อยนะ ไม่กลับเมืองไทยครึ่งปี
แต่ไม่รู้สึกว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลงจนตกใจมากมายขนาดนี้

ไปสยามเมื่อวานนี้นัดกินข้าวกับน้องริโกะ
เดินมาสยามแล้วก็คิดว่ากินอะไรกันดีน้ออออ

พอสิ้นคิดก็มักจะคิดถึงร้านประจำ คือ Iberry Kitchen
ที่ปกติไปกินบ่อยมากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....

มาคราวนี้เดินไปถึง ... อ่าว มันหายไปไหนแล้วหว่า
คือร้านมันหายไปแล้วอ่ะ ใครที่เคยไปทาน Iberry Kitchen คงจะรู้ว่าร้านมันมีสองชั้น
ชั้นล่างขายไอติมของ Iberry ชั้นบนขายอาหารฝรั่ง ...

ตอนนี้เหลือแต่งข้างล่างละ กลายเป็น Iberry Cafe
แล้วก็กั้นตรงส่วนที่จะขึ้นไปข้างบนทำเป็นบันไดขึ้นไปร้านอื่น เหอๆ

คิดได้งั้นน้องริโกะ (ซึ่งไม่ค่อยได้กลับไทยเหมือนกัน) ก็บอกว่า เออ.. งั้นไปกินร้านสิ้นคิดหนูละกัน
คือ "ไอดินกลิ่นครก" ซอยเดียวกัน ... เดินไป เอ๊ะ ร้านหายไปอีกแล้ว!!!
อะไรกัน หกเดือนที่แล้วยังมากินอยู่เลยง่ะ

เลยไปจบที่ร้าน "จุฑารส" ที่ตอนนี้ renovate ร้านใหม่ บรรยากาศดีเชียว
มีโซฟาให้นั่ง มีระเบียงออกไปนั่งนอกร้าน ชั้นบนสุดก็เป็น outdoor น่ารักทีเดียว

แล้วราคาอาหารก็เปลี่ยนแปลงไปด้วยเช่นกัน เหอๆ... แพงขึ้นมาเลย

มีเอ๊ะอีกหลายอย่างในสยาม ...
คือมีการทุบๆสร้างตึกใหม่กันเยอะมาก จะเลี้ยวรถเข้าสยามเข้าไม่ถูกเลย ไม่คุ้นตา เหอๆ

นอกจากในสยามแล้ว ในจุฬาฯก็มีอะไรเปลี่ยนไปเยอะ
อันนี้สังเกตได้เพราะว่าไปจุฬ่าฯบ่อยมาก แล้วก็ยังใช่บริการรถป็อปเหมือนเคย

สิ่งแรกที่ตกใจคือ... ที่คณะเราเอง

งงค่ะ .. ศาลนี้โผล่มาได้อย่างไร

ปกติคณะเรามีศาลอยู่หนึ่งศาลคือ "ศาลเจ้าพ่อสิงห์ดำ" และ "ต้นไทร"

ถามไปถามมา อ๋อ.. คณะครบรอบ 60 ปี เลยสร้างศาลนี้ขึ้น
วันนี้ก็แวะไปไหว้มาเหมือนกัน

นอกจากนี้ยังมีคณะสถาปัตย์ มีป้ายคณะใหม่ สวยเชียว
ตึกใหม่คณะศิลปกรรมก็ใกล้เสร็จแล้ว
ตึกใหม่คณะอักษรก็กำลังทำอยู่ดูยิ่งใหญ่มาก
จามจุรีสแควร์เปิดแล้ว
สามย่านใหม่ยังไม่ได้ไปเลย โว้วววว

ไม่น่าเชื่อ ผ่านไปหกเดือนอะไรๆจะเปลี่ยนแปลงไปมากมายขนาดนี้ ...

แล้วใจคนมันจะไม่เปลี่ยนไปได้อย่างไรน้อออออ
(จบแบบนี้อีกละ หุหุ)

ลาแล้วจามจุรี

ลาแล้วจามจุรี ที่ เตือนใจ
เสียดายที่จากไป เคยอยู่ใกล้ ทุกสมัยมั่น
เจ้าเอยเคยชิดติดพัน ต้องลาโศกศัลย์เศร้าใจ
นับแต่วันนี้ต่อไป ลับลา จะห่างไกล
เหมือนดัง จะขาดใจ คร่ำครวญหวนไห้ ก็ไม่คืนมา

....ลาแล้วจามจุรี ที่ เคยเห็น
มิตรดีที่เจ้าเป็น ได้ร่มเย็น ทุกเสมอหน้า
จากไปใจหายจากลา โอ้ใครจะมาปลอบใจ
มิใช่จะร้างห่างไกล ถึงตัว จะจากไป
สัมพันธ์ ทางจิตใจ จะไกลหรือใกล้ ใจอยู่ด้วยเอย

...................................................................................

คุณเคยมีความทรงจำเกี่ยวกับอะไรบางอย่างที่พอนึกถึงที่ไรก็มักจะมีภาพของมันตั้งแต่เริ่มต้นกันบ้างไหมคะ

ความทรงจำของเราเกี่ยวกับจุฬาฯตั้งแต่แรกเริ่มรู้จักมันยังเป็นภาพที่เหมือนกับภาพยนตร์ ที่พอนึกถึงทีไรก็เหมือนกับว่าไปหยิบดีวีดีขึ้นมานั่งดูอีกครั้งนึง ที่ระบุว่าเป็นดีวีดีก็เพราะตั้งใจจะบอกว่ามันเป็นภาพที่มีคุฯภาพและยังชัดแจ่มอยู่เหมือนเดิม ถ้าเป็นวีดีโออาจจะมียืดยานตามกาลเวลาได้เหมือนกันนะ ฮาฮา

ยังจำสมัยประถมที่ตอนนั้นต้องพิมพ์รายงานส่งครูโดยใช้โปรแกรม CW (CU Writer) ได้อยู่เลย เวลาเปิดโปรแกรมขึ้นมาที่ไรจะต้องเห็นภาพหน้าจอสีดำๆ ตัวหนังสือเขียวๆ พร้อมกับมีดนตรี midi เพลงมหาจุฬาลงกรณ์ให้ฟังทุกครั้ง

ตอน ม.5 จำได้ว่าตอนนั้นไปงาน Singin' ของคณะแพทย์ที่หอประชุมจุฬาฯ เพราะพี่ชายเข้ารอบ ตอนปิดงานได้ฟังเสียงทุกคนร่วมร้องเพลงมหาจุฬาลงกรณ์แล้วรู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก สัญญากับตัวเองไว้ตั้งแต่วันนั้นว่าเราจะต้องเข้ามาร้องเพลงนี้อย่างที่พี่ๆทุกคนตอนนั้นได้บ้าง

ตอน ม.6 หลังจากได้รับรหัสประจำตัวสอบเอ็นท์แล้ว เรากับเพื่อนอีกสองคน (กวาง และมด) วิ่งไปจุฬาฯ พร้อมกับกำกระดาษใบเล็กๆคนละหนึ่งใบ เขียนชื่อนามสกุล และรหัสประจำตัวสอบเอาไว้ และเอากระดาษใบนั้นไปฝังไว้ที่ต้นตามตุรีหลังพระบรมรูปสองรัชกาล ตามคำบอกของครูลิลลี่ (ลิลลี่นั้นแหละที่สอนภาษาไทยที่สยามน่ะ แกบอกมาว่าตอนแกจะเอ็นท์แกทำแบบนี้) หลังจากนั้นเรา กวาง และมดก็ได้มาอยู่ในรั้วจามจุรีจริงๆทั้งสามคน .... วิธีการนี้ไม่หวงนะ น้องๆที่จะเอ็นท์คนไหนจะเอาไปลองทำดูก็ได้ เหอๆ

จำวันที่นั่งอยู่หน้าคอมในวันที่ประกาศผลเอ็นท์ได้ วันนั้นอยู่บ้านใส่ชุดอยู่บ้านเก่าๆตัวนึง และกำลังหงุดหงิดที่เว็บล่มแล้วเข้าไปเช็คผลเอ็นท์ของตัวเองไม่ได้ซะที หลังจากพยายามอยู่สักพัก ชื่อของตัวเอง รหัส และคำว่า คณะรัฐศาสตร์ ภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ก็ปรากฎขึ้นมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ชีวิตนิสิตจุฬาฯ ก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ตลอดเวลาสี่ปีเต็ม (ไม่นับอีกหนึ่งปีที่ไปอยู่ญี่ปุ่น) จุฬาฯ ได้ให้อะไรให้กับเราหลายๆอย่าง และเราก็ยังได้พบเจอกับเหตุการณ์ทั้งดีและร้าย ประสบการณ์ที่พบเจอเหล่านั้นเราเชื่อว่าเราอาจจะหาไม่ได้ที่ไหน ทั้งผู้คน เวลา สถานที่ ที่ประจวบเหมาะกันพอดีให้เกิดเหตุการณ์ต่างๆรอบๆตัว และสอนให้เราเรียนรู้ในการใช้ชีวิต

เราจะไม่เป็นเราในวันนี้ ถ้าไม่ได้ผ่านชีวิตสี่ปีในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

และคงไม่ได้ผูกพันกันเช่นนี้

......................................................................................

เมื่อเสียงเพลงประสานเสียงเพลง "ลาแล้วจามจุรี" ในหอประชุมใหญ่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยจบลง ก็รำลึกได้ว่านี่คือเวลาแล้วที่ต้องจากลา

"จะขอรักษาความเป็นบัณฑิต อันทรงศักดิ์และสิทธิ์แห่งปริญญา และชูเชิดชื่อจุฬาฯ นี้ไว้ ให้คงอยู่ตลอดไปชั่วดินฟ้า"



คลิ๊กที่หัวข้อข้างล่างเพื่อชมภาพบรรยากาศวันรับปริญญาทั้งสองวันค่ะ
ภาพวันรับปริญญาวันที่ 12 ก.ค
ภาพวันรับปริญญาวันที่ 13 ก.ค. อัลบั้มที่ 1
ภาพวันรับปริญญาวันที่ 13 ก.ค. อัลบั้มที่ 2

ดูได้ทั้ง 3 อัลบั้มนะคะไม่ต้อง register แต่บ้างทีมันจะเพี้ยนๆ ถ้าดูไม่ได้ให้รอสักพักแล้วค่อยคลิ๊กเข้าไปดูใหม่ ดูได้แน่นอนค่ะ (ขออภัยขี้เกียจสมัครที่ฝากรูปหลายที่อ่ะค่ะ)

สายรหัส

น้องติม (ปีสาม) เรา น้องแพรว (บัณฑิต) น้องหนิง (ปีสอง) น้องจิ๊บ (ปีสี่) น้องพลอย (ปีหนึ่ง)

แก่จริงเรา.... -_-"

วันแดดร้อนในชุดครุย

คลิ๊กเพื่อชมภาพบรรยากาศวันซ้อมรับปริญญาทั้งหมดค่ะ

ปล. ที่ต้องให้ตาม link ไปเพราะรูปมันเยอะมากๆ นี่คัดมาเบาะๆแค่ 60 รูปนะนี่ ถ้าจะเอามาลงบล็อคก็เกรงใจ เดี๋ยวมันจะโหลดนานง่ะ

สัปดาห์สุดท้ายชีวิตนิสิตจุฬาฯ

ขึ้นหัวข้อซะน่าเศร้าทีเดียว...
จริงๆมันก็ไม่เชิงสัปดาห์สุดท้ายซะทีเดียว เพราะมันยังมีสอบอีก แล้วพอสอบอีกมันก็มีรายงานไปอีกสี่ตัวเท่านั้นเอ๊งงงงงงง ส่งตัวสุดท้ายวันที่ 30 มีนาฯ
เพราะงั้นปลายเดือนมีนาฯอาจจะเป็นสัปดาห์สุดท้ายที่แท้จริง

เอาเป็นว่าสัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์สุดท้ายแห่งการเรียนในจุฬาฯก็แล้วกัน
(แต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจในตัวเองแล้ว เพราะถ้ายังหางานทำไม่ได้ อาจจะมีลงซัมเมอร์ เหอๆๆๆ)

เออๆๆๆๆๆ สัปดาห์สุดท้ายแห่งการเรียนภาคปกติก็แล้วกันนะเอาเหอะ

สัปดาห์นี้เราเลยถ่ายรูปไว้เพียบเลย เก็บไว้ประมาณว่าอีกสิบปีมาดูจะได้ระลึกถึงบรรยากาศนั้นได้
แล้วก็เลยอยากจะแบ่งบรรยากาศดีๆให้ทุกคนได้ชมกันด้วยน้าาาา

ไปชมกันเถอะ..


ขอถ่ายกะน้องรหัสหน่อย (ก็อภัยที่เป็นท่าโพสเดิมๆ แต่พอดีโพสท่านี้แล้วหน้าผอมที่สุดแล้วววว) จำได้ป่าวที่เราเคยเล่าในตอนSenior Nightว่าเป็นคนที่แต่งชุดดาราตอนอยู่บ้านอ่ะ (อยู่ในคอมเมนต์นะ) คนนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ ขอโทษทีนะน้องแพรว แอบเอามาเผา เหอๆๆๆ


ต่อไปขอถ่ายกะเพื่อนคนที่แก่เท่ากันหน่อย..เชอร์รี่ (ไปสวิสฯมาปีนึง ไฮโซมาก ไปทำงานประสานงานกะองค์การระหว่างประเืทศมาปีนึงนะไม่ได้ไปแลกเปลี่ยนต๊อกต๋อยๆแบบเรา)


ถ่ายกะเพื่อนที่แก่เท่ากันอีกคน ธนู (ไปเกาหลีมา) ถ่ายกะหน้าป้ายขายหนังสือต้องห้ามของอาจารย์ใจ อึ๊งภากรณ์ที่วางอยู่ที่หน้าตึก อ่ะหึๆๆๆ


อันนี้ถ่ายกะน้องๆภาค IR และเพื่อน (สังเกตุไม่ใช่เพื่อนๆ เพราะเพื่อนอีกคน .. คนที่ไปเกาหลีน่ะ เหอๆๆๆ .. มันไม่ค่อยมาเรียน) เรียนรวมกันเป็นครั้งสุดท้าย


สุดท้าย ขอปิดท้ายด้วยรูปแอบถ่ายอาจารย์ เหอๆๆๆๆ คือมันเป็นคาบดูภาพยนตร์ไงเลยต้องห้องมืดๆเล็กน้อย รูปนี้แบบว่้่ามันได้อารมณ์มาก ขอเอามาลงหน่้อยนะคะอาจารย์สรวิศ (จริงๆถ่ายอาจารย์มาทุกคนแหละที่เรียนด้วย แต่รูปนี้มันมีอารมณ์อยู่ในรูปด้วยยยย ... แต่ไม่รู้อารมณ์ไหนเหมือนกัน เหอๆ)


...............................................................................

สัปดาห์สุดท้าย จริงๆแล้วมีเรื่องตื่นเต้นเกือบหัวใจวายเล็กน้อย
... คือเรื่องมันมีอยู่ว่าห้องทะเบียนเรียกเราไปคุยบอกว่ามีปัญหาเรื่องขอจบการศึกษา!!!
ฮ๊าาาา!! ปํญหาอะไรฟระ จะให้เรียนหกปีจบพร้อมเพื่อนหมอเหรอค๊ะะะะ ม่ายน้าาาาา~

พอไปที่ห้องทะเบียนพี่ที่ห้องทะเบียนบอกว่าไม่มีชื่อน้องขอจบการศึกษา น้องไปลงทะเบียนไว้หรือเปล่า ไอ้เราก็เถียงเค้าคอเป็นเอ็นเลยนะ ก็จำได้ว่าลงไปแล้วนี่หว่ามันเหตุใดกัน เค้าก็บอกเดี๋ยวจะไปเช็คให้แล้วจะโทรมาบอก

กลับมาบ้าน.. เข้าไปเช็คในเว็บ
อ๊ะ..เอ๊ะ ทำไมมันยังไม่ได้ลงทะเบียนหว่า.. งง

มาถึงบางอ้อ.. อ๋ออออ ลงไปตอนเดือนกันยา ตอนนั้นยังอยู่ญี่ปุ่นอยู่มีเพื่อนบอกมาว่าให้ไปลง เช็คไปเช็คมามีคนบอกว่ามันเป็นข่าวลืมอ่ะตอนนั้น เค้าให้ลงกันตอนเดือนธันวา... ง่ะ

เสียตังค์ค่าปรับไปเลยพันนึง โอ้วววว เีสียดายยยยยยยย

ตอนนี้ลงทะเบียนไปแล้วค่ะ เพื่อนที่หมออย่าเพิ่งดีใจว่าเราจะจบด้วย เราจบปีนี้แน่นอนนนนนน

......................................................................................

สัปดาห์สุดท้าย จริงๆแล้วก็แิิอบใจหายเล็กน้อยนะ นี่วันสุดท้ายของการเป็นนิสิตปริญญาตรีแล้วสินะ
แต่เราอาจจะไม่ได้ใจหายมากมายนะ เพราะเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาสามปีครึ่งมันก็จบไปหมดแล้ว รุ่นน้องที่เีีัรียนด้วยกันเทอมนึงก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมายพอที่จะทำให้ผูกพันธ์กัน

แต่อย่างน้อยเราก็ผูกพันธ์กับคณะนี้มานานถึง 5 ปีเชียวนะ (ถึงแม้จะเว้นวรรคหนึ่งปีไปก็เหอะ นับรวมกัน)

ไม่อยากจะคิดเลยว่าโลกภายนอกมหาวิทยาลัยจะเป็นอย่างไร..
แต่มันก็เดินมาถึงตรงนี้แล้ว และมันก็คงจะถึงเวลาแล้วแหละที่จะก้าวต่อไป..

กลิ่นอายของการรับปริญญาเริ่มเดินทางมาแล้วล่ะ

วันนี้ที่คณะเรามีร้านตัดชุดครุยมารับตัดชุดแล้วล่ะ
จริงๆแล้วที่จุฬาฯก็มีวัดตัวกันไปหลายคณะแล้ว คณะเรามีวันนี้กับพรุ่งนี้

ส่วนเรา.. ก็ไปวัดตัวมาเรียบร้อยแล้วล่ะ
ถึงได้บอกไงว่ากลิ่นอายของงานรับปริญญาเริ่มเดินทางมาแล้ว ^^

..........................แต่ก็ยังง่ะ ก็ต้องทำรายงานกันต่อไป เฮ้อออออ

รุ่น Fossil พาชมงาน Senior Night

สวัสดีพ่อแม่พี่น้อง
ที่หายไปเกือบสัปดาห์พร้อมกับทิ้งเรื่องติ่งๆไว้คราวที่แล้วไว้ให้ดูต่างหน้าไปนั้นไม่ใช่เพราะอะไร
แต่เพราะช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมามีงาน และกิจกรรมดูหนังถาโถมเข้าใจมาก
บล็อคน้อยๆเลยต้องร้างราไปชั่วขณะ (ที่รู้ว่าติ่งเพราะดูจากจำนวนคนที่มาคอมเมนต์ ท่าทางจะไม่มีความเห็นกับความไร้สาระของเราซะส่วนใหญ่ เหอๆๆๆ)

วันนี้กลับมาแล้ว พร้อมกับรูปภาพมากมาย ซึ่งคิดว่าคงไม่มีใช้ใช้อินเตอร์เน็ทความเร็วต่ำเหมือนเราแล้ว คงไม่มีปัญหาเรื่องการโหลด ช่ายป่าว

พอดีเมื่อวันพุธที่แล้วที่คณะเราขัดงาน Senior Night ภายใต้ชื่อ theme ว่า Favorite Hits Movie ซึ่งในงานก็ให้ทุกคนแต่งตัวมากตามตัวละครในหนังที่ชื่นชอบ
เราอ่ะนะ ตอนแรกไม่ได้กะว่าจะไปหรอก เพราะไม่รู้จะไปกะใครง่ะ เงินก็ไม่ได้จ่าย (เพราะน้องไม่กล้าเก็บ) แต่พอดีคืนก่อนวันงานมีน้องปีสี่คนนึงโทรมาบอกว่าวงดนตรีเกิด accident นิดหน่อยนักร้องมาร้องไม่ได้คนนึงเลยขอให้เราไปช่วยร้องให้หน่อยได้ไหม ไม่งั้นเพลงผู้หญิงคงต้องให้ผู้ชายในวงร้องกันเอง คงน่ากลัวพิลึก ก็เลยตกลงปลงใจไปงาน

แล้วก็ไมได้แต่งตัวอะไรไปหรอก เพราะคิดว่าไปร้องเฉยๆแล้วก็กลับไง เลยแต่งตัวธรรมดาไป แต่พอเข้าไปงานแล้ว... ถึงกับอึ้ง!!!! ค่ะคุณผู้อ่าน ขอบอกได้เลยว่าน้องแต่ละคนนั้น "ช่างกล้า" ยิ่งนัก

เชิญทัศนา...

(คราวนี้รูปใหญ่หน่อยนะ พอดีขี้เกียจอ่ะ เลยย่อเป็นเปอร์เซ็นต์เอา)

นี่ป้ายบนเวที บอกชื่อ theme งานคือ FHM (Favorite Hits Movie)


น้องสองคนนี้ ขอบอกเลยว่ามันช่างกล้า~~~ น้องเมย์กับน้องพิม ตอนบ่ายของวันนั้นนั่งคุยกันมันยังนึกไม่ออกเลยว่าจะแต่งเป็นอะไรดี แล้วก็ออกไปร้านเช่าชุด แล้วได้ชุดนี้มา... เหอๆ พอดีคนที่ร้านเช่าบอกว่า "น้องเอาชุดนี้แหละ ไปประกวดงานไหนชนะทุกงาน" แล้วมันก็ชนะจริงๆ ได้รางวัลเป็นโทรศัทพ์ปลอมหนึ่งเครื่อง เห็นอกว่าจะเอาไปขายจ่ายค่าเช่าชุด


นี่น้องเมย์ (หมูแดง) กับชุดกระต่ายน้อยจาก playboy


น้องไนท์บอกว่ามาจากเรื่องเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้


น้องอ็อฟ (จั่น) กับชุดที่ยืมเพื่อนมา (เพื่อนไปเที่ยวภูฏานมา) พร้อมด้วยท่าไหว้ที่ซ้อมมาอย่างดี เพราะถ่ายรูปไหนแกใช้ท่านี้ตลอด คงไม่ต้องบอกนะว่าแต่งเป็นใคร


น้องนกบอกว่า... เป็นอั้ม พัชราภา เหอๆ พอได้ๆ


น้องเฟิร์กับชุดเกอิชา ซึ่งในงานมีคนแต่งชุดเกอิชาเป็นสิบอ่ะ บอกแล้วให้แต่งหน้าขาวๆ ไม่เชื่อกันเลย ไม่งั้นได้รางวัลไปแล้วเนี่ย


น้องกิต ท่าทางจะเป็นกัปตัน Jack Sparrow จาก Pirate of the Carribian


น้องอ็อฟฟี่กับน้องกิ๊ก เป็นปีเตอร์แพน และทิงเกอร์เบลล์


อันนี้น้องเจ๊ป็อป เห็นบอกว่ามาจาก The Last Samurai (เวอร์ชั่นกระเทย)


อันนี้กอล์ฟเพื่อนเราเอง อยู่ห้องเดียวกันตอน ม.4 ที่เตรียมฯ มาในชุดเขาชนไก่


อันนี้ไม่ได้ไปถ่ายกะเค้า ไม่รู้จัก เหอๆ แต่เห็นฮาดีเลยแอบถ่ายมา โอ้วว.. ซังกุง


น้องๆโต๊ะส้มมาในชุดย้อนยุคจากเรื่อง เก๋าเก๋า ฮาหว่ะ แล้วต้องทำงานเป็นทีมด้วยนะ มาคนเดียวไม่ได้ จะถ่ายรูปทีนึงต้องเรียกมาให้ครบ


นี่ดาร์ท เวเดอร์ก็มา น้องอะไรไม่รู้ รู้แต่เป็นน้องปีหนึ่ง ได้รางวัลชนะเลิศประภทชายไป


น้องแหนมในชุดพยาบาล จากเรื่องเพื่อนสนิท


สุดท้าย ปิดท้ายด้วยการขึ้นเวทีครั้งสุดท้าย (ในชีวิตมหา'ลัย ล่ะมั้ง) จริงๆร้องสองเพลง แต่อีกเพลงอย่าให้มาโชว์เลย แบบว่าจำเนื้อไม่ได้ คือเพิ่งท่องสดๆคืนนั้นเลยง่ะ ซ้อมกันสดๆเย็นวันนั้นเพียงสองรอบ (เลยมีการเปิดเนื้อดู น่าละอายๆ) เพราะฉะนั้นถ้ามันร้องห่วยก็อย่าถือสากันเลยนะ ตอนที่ร้องก็ห้าทุ่มละคนเริ่มบางตา แต่ก็ชินแล้วอ่ะ วงปีสี่ยังงี้ทุกทีแหละ ร้องให้ฟังกันเอง ฮาฮา



จบแล้วค่ะ จริงๆแล้วมีรูปอีกเพียบ แต่ขออวดแค่นี้ละกัน
แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้าเน้อ

ทำไมต้องอดทน???

นั่นสิ.. เราไม่เคยทนเลยนะ เหอๆๆ

งงล่ะสิ พล่ามอะไรอยู่
พอดีช่วงนี้ใกล้จบแล้ว เลยพยายามหาอะไรในคณะ หรือในจุฬาฯมาลงบ่อยๆ
เขียนบล็อคมากๆ ทำให้ถ่ายรูปมาก ต่อไปแก่ตัวลงเอามานั่งดูรูประลึกความหลังก็ดีเหมือนกันนะ หุหุ
ยังเสียดาย ตอนเด็กๆไม่ค่อยถ่ายรูป

เข้าเรื่องๆ
พอดีว่าที่โรงอาหารคณะรัฐศาสตร์ มีร้านบะหมี่อยู่ร้านนึง ซึ่งเป็นร้านชื่อดังมาก

ทำไมน่ะเหรอ???
เพราะว่ามันต้องอดทนไง

ร้าน "บะหมี่อดทน" จริงๆแล้วเค้าคงไม่ได้ชื่อนี้หรอก
แต่จากที่พี่ๆเล่าให้ฟังตอนเราเพิ่งเข้ามาคณะใหม่ๆสมัยยังเฟรชชี่นั้นบอกว่า เวลากินมันต้องอดทนรอคิวนานมากๆน้อง
ไอ้เราก็ใครรู้ ทำไมมันจะต้องอดทนรอกินนานขนาดนั้นด้วย แต่เราก็ไม่เคยทนนะ เพราะเรามักจะกินตอนเช้า ไม่ค่อยมีคนดี เหอๆๆ



เวลาผ่านมาสักพักก็เริ่มๆจะรู้แล้วว่าทำไมมันถึงช้านัก
จริงๆแล้วแถวมันก็ไม่ได้ยาวขนาดนั้นหรอก แต่เวลาเพื่อนไปต่อคิวเพื่อซื้อตอนเที่ยงทีไร มันจะกลับมาตอนที่คนอื่นกินเสร็จแล้วทุกที
คือลองคิดดูนะ...
จริงๆแล้วคนมันก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่หรอก (ก็เยอะในระดับหนึ่งตามชื่อเสียงของมัน)
แต่.. สปีดในการทำบะหมี่ชามนึงของเจ๊เนี่ย มันใช้เวลานานกว่าเจ้าอื่นสักสองเท่าแค่นั้นเอง เหอๆ
คือกว่าแกจะค่อยๆเอาเส้นออกมาจากถูก ขยี้เส้น ลวกเส้น สัปเป็ด ลวกหมู ใส่เครื่อง ใส่น้ำซอส ฯลฯ นานมากว่างั้นเหอะ

นี่ที่มาพูดนี่ไม่ได้ว่าไม่อร่อยนะ
มันก็อร่อยนะ ตอนปีหนึ่งเรากินแทบทุกเช้า จนเจ๊จำได้เลยว่าปกติกินอะไร ไม่ต้องสั่ง ไปยืนปุ๊บแกทำให้เลย ขนาดนั้น เหอๆ
แค่มันช้าแค่นั้นเอง.. มันเลยต้องอดทนไง เหอๆ

พูดถึงความไฮโซของมัน มันก็สมกับจะเป็นร้านอาหารในคณะไฮโซอย่างคณะเรา เหอๆ
เครื่องมากมาย ตามรูป


แล้วตอนจบจะแอบมีน้ำซอสสูตรพิเศษราดเข้ามาอีกชั้นนึง
วันนี้เอามาอวดหนึ่งชาม

หมี่หยก เป็ด ปู หมูแดง

ปกติไม่กินอลังการขนาดนี้หรอก แต่อยากให้มันดูหรูๆถ่ายรูปออกมาสวยๆเลยต้องทุ่มทุนหน่อย
สรุป ตอนจบเสียเงินค่าอาหารเช้าไป 40 บาท -_-"

นี่.. มันแพงนะยะ ถ้าเทียบกับกินอย่างอื่นในโรงอาหารน่ะ ไม่ได้งกกกกกกกกกกกกก!!!

ไอ้โรคจิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต

วันนี้ขอมาเล่าเรื่องโดยไร้ภาพประกอบใดๆทั้งสิ้น
แต่ขอให้คุณผู้อ่านได้ใช้จินตนาการประกอบไปกับการบรรยายของเราไปด้วย

จินตนาการไปด้วบนะ อย่าลืมมมมม หุหุหุ

ตอนแรกตั้งใจว่าเรื่องต่อไปที่จะมาอัพวันนี้คือเรื่องที่ไปสอบวัดระดับความรู้ภาษาญี่ปุ่นมา แต่พอดีว่าวันนี้ดันมีเหตุการณ์ระทึกขวัญเข้ามาแทรกซะก่อน เลยต้องรีบเอามาเล่าให้ฟัง เดี๋ยวจะลืมความรู้สึกนั้นๆ เหอๆๆ

ใครที่ไม่ได้อ่านหัวข้อบล็อควันนี้ กรุณาเลื่อนหน้าจอขึ้นไปมองที่หัวข้ออีกที...

ใช่แล้วค่ะ.. วันนี้เราจะมาพูดถึงเรื่อง "ไอ้โรคจิต" กันค่ะ

วันนี้ขณะที่กำลังเรียนวิชา Global Film ซึ่งจริงๆแล้วเป็นวิชาดูหนังค่ะ
ต้นคาบเราจะดูหนังก่อนทุกสัปดาห์ ซึ่งใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง หลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงเราจะมาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับหนังที่ได้ดูไปนั้น ในบริบทของเรื่องที่เราจะเรียนกันในแต่ละปี

ซึ่งปีนี้เรื่องที่เราเน้นหนัก และซึ่งเป็นแนวมากๆของอ.สรวิศก็คือเรื่อง Gender Study ค่ะ

วันนี้หนังที่เราดูกันในห้องคือหนังสัญชาติฝรั่งเศสเรื่อง"The Piano Teacher"

พอดูหนังเสร็จ ก็มีพักเล็กน้อยแล้วก็กลับมาในห้องเรียนเพื่อวิเคราะห์หนังเรื่องนี้ว่ามีประเด็นเกี่ยวกับเพศสภาพอย่างไรบ้าง

ระหว่างที่กำลังวิเคราะห์อยู่นั้น (กำลังเข้าเรื่อง..ตั้งใจอ่านกันหน่อยยยย)
ก็เห็นเงาตะครุ่มๆอยู่ที่ประตูหน้าห้องเรียน

ห้องเรียนที่เราเรียนอยู่นั้นอยู่ที่ตึกหนึ่งของคณะรัฐศาสตร์ ซึ่งเป็นตึกเก่าแก่ ประตูของห้องเรียนก็เป็นประตูแบบเก่า เปิดทีนึงก็จะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดเป็นซาวด์เอฟเฟ็คเป็นประจำ ประตูที่ว่านั้นเป็นประตูแบบสองบาน จะเปิดต้องผลักตรงกลางออกจากกัน ขอบประตูเป็นไม้และมีกระจกสีขุ่นเป็นตัวประตู

ตอนแรกก็เห็นแล้วว่าเงาที่อยู่หน้าห้องนั้นส่องผ่านตรงช่องว่างระหว่างกลอนประตูตรงกลางเข้ามาดูภายในห้อง แต่ไม่ได้คิดอะไรเพราะลักษณะการแต่งตัวของคนๆนั้นออกแนวฮิบฮอบ ซึ่งเหมือนกับรุ่นน้องคนนึงที่จริงๆแล้วก็เรียนวิชานี้เหมือนกัน แต่วันนี้แกดันไม่มา

เราก็สงสัยนิดหน่อยว่าน้องคนนั้นจะมายืนทำลับๆล่อๆอยู่หน้าห้องทำไม ทำไมไม่เข้าห้องเรียน แล้วก็หันหน้ากลับไปสนใจอาจารย์ที่กำลังบรรยายอยู่

ผ่านไปไม่กี่นาทีก็มีเสียงน้องคนนึงที่นั่งหน้าห้องร้องขึ้นมาว่า
(ออกจะเป็นแนวอีโรไปซะหน่อย.. แต่ทุกเรื่องที่ดูมามันก็แบบนี้แหละ เห็นทุกส่วนสัดจนชินชาไปเสียแล้ว เหอๆๆๆ)
"อาจารย์คะ ผู้ชายที่อยู่หน้าห้อง เค้า.. เค้า.. เค้าทำท่าเหมือนกำลัง masterbate อยู่ค่ะ"
(ใช้ศัพท์ภาษาอังกฤษเพราะว่าพวกเรามักจะอ่าน text เกี่ยวกับเรื่อง gender study เป็นภาษาอังกฤษเสมอ เลยกลายเป็นคำติดปากไปก่อนที่คำศัพท์คำอื่นจะโผล่ขึ้นมา)

เราซึ่งมองไปที่หน้าห้องพอดีก็กำลังเห็นชายคนนั้นกำลังทำท่าเหมือนกำลังประกิบกิจกรรมดังกล่าวอยู่กับประตูห้องเรียนของเรา

เมื่อชายคนนั้นได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งหนีไป

ห้องเรียนที่ตอนก่อนหน้านี้ฉายหนังทำให้ต้องปิดหน้าต่างไม้ให้หมดเพื่อแสงจะได้ไม่เข้ามารบกวนเวลาดูทีวี
ก็ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าโฉมหน้าของชายคนดังกล่าวนั้นเป็นใคร

ระหว่งที่กำลังชุลมุนชุลเกกันอยู่ ประกอบกับเพื่อนผู้ชายคนนึงของเราก็วิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว
เราก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อตอนเที่ยงๆเห็นผู้ชายคนนึงแต่งตัวลักษณะแบบนี้แหละ เป็นที่สะดุดตาพอสมควรนะเพราะไม่มีใครแต่งแบบนี้ให้เราเห็นบ่อยๆนอกจากรุ่นน้องที่เราได้บอกไป แต่เราก็จำหน้าเค้าไม่ได้หรอกนะ คือแค่เห็นหน้าว่าไม่ใช่น้องคนนั้นก็สงสัยนิดๆว่ายังมีคนแต่งตัวสไตล์นี้อยู่อีกหรือวะ แล้วก็ไม่ได้สนใจ

เพื่อนเราที่วิ่งตามออกไปก็ไม่สามารถหาตัวเค้าเจอได้ คาดว่าอาจจะวิ่งหนีออกไปนอกมหา'ลัยแล้ว (นี่คงเป็นข้อเสียข้อหนึ่งของคณะที่อยู่ติดถนน ใครเข้าออกก็มักจะมาเป็นคณะแรกนี่แหละ)

ทำให้สรุปแล้วก็ไม่รู้ว่าชายแปลกหน้าคนนั้นเป็นใคร

รู้แต่เพียงว่าเค้าคือ "ไอ้โรคจิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต" นั่นเอง

พาเที่ยวงานวัดขนาดย่อมที่งานรัฐศาสตร์แฟร์ครั้งที่ 4

สวัสดีค่ะ
ช่วงสัปดาห์นี้ที่จุฬาฯมีกิจกรรมของคณะต่างๆหลายงานเหมือนกัน

หลายงานที่ว่าอ่ะเท่าที่รู้มันมีสองงานอ่ะนะ เหอๆๆๆ

จริงๆแล้วอยากจะไปงานกิฟท์ของคณะครุฯศิลป์อยู่เหมือนกัน แต่ว่ามันจัดงานวันพุธ-ศุกร์น่ะ แล้วเราออกไปเรียนวันพฤหัสฯวันเดียว ประกอบกับคณะเราก็จัดงาน"รัฐศาสตร์แฟร์"ครั้งที่ 4 เหมือนกัน

แหม คณะตัวเองจัดงานชนกะคณะอื่น จะให้ไปคณะอื่นได้ไงล่ะ จริงป่ะ เหอๆๆๆ
(ข้ออ้างน่ะ จริงๆแล้วขี้เกียจเดิน -_-")

งานรัฐศาสตร์แฟร์ปีนี้ จัดขึ้นใน theme เดิมคือ "งานวัด" หลังจากที่เริ่มจัด theme นี้เมื่อตอนเราอยู่ปีสาม คือครั้งที่สองน่ะนะ แล้วมันประสบความสำเร็จมากๆ คนมาเที่ยวงานเยอะมากกกกก

(ตอนจัดครั้งแรกไม่ค่อยมีคนมาเท่าไหร่ เพราะเหมือนออกแนววิชาการเกินไปมั้ง คนเรามักชอบเรื่องไม่มีสาระมากกว่าอยู่แล้ว เหอๆๆ)

งานนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้า เนื่องจากที่ได้แถลงการณ์ไปเมื่อไม่นานมานี้ว่ากล้องมันป่วยเล็กน้อย แต่ไม่ได้บอกว่า หลังจากวันนั้นอีกสองวันก็เอากล้องตัวเก่าที่เอาเข้าศูนย์ไปแล้ว ซ่อมเสร็จแล้วเอามาใช้ไปพลางๆ มันก็ได้... แตกอีก -_-" คืออาการเดียวกันเลย ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้ทำกล้องตกเลยนะขอสาบานนนนนน เห็นพี่เราบอกว่าท่าทางอะไหล่ใหม่มันจะลดต้นทุนเลยคุณภาพห่วยลงไม่รู้จริงเปล่า (เพราะกล้องตัวเก่าเนี่ยก่อนเอาเข้าศูนย์อ่ะ ทำตกร่วมสิบรอบไม่เคยเป็นไรเลยนะ แล้วตอนนั้นเค้าเปลี่ยนจอให้เพราะจอมันเป็นรอยขีดข่วนเยอะ)

และจากสาเหตุดังกล่าว กล้องสองตัวนั้นก็ได้ถูกส่งตัวเข้าโณงพยาบาล ทุกวันนี้เลยไม่มีกล้องใช้ ต้องใช้กล้องมือถือเห่ยๆถ่ายไปพลางๆ เพราะงั้นถ้ารูปมันคุณภาพออกมาห่วยมองไม่ค่อยเห็นก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะเจ้าคะ

อ่อ เมื่อไม่นานพานี้พาไปเที่ยวงานวัดภูเขาทองมาแล้ว
คราวนี้ขอพาไปเที่ยวงานวัดจำลองกันบ้างเน้อ

เริ่มด้วย "สอยดาว"

สอยแล้วได้อะไรไม่รู้เหมือนกันไม่ได้ไปสอย

ขายของทุกอย่างแม้กระทั่งเสื้อผ้า ผ้าห่มไรงี้ก็มีนะ เหอๆ


เห็น "ทาโกะยากิ" แล้วนึกถึงเตาทาโกะยากิที่ซื้อมาตอนอยู่ญี่ปุ่นด้วยราคาประมาณ 1,500 เยนเพื่อเอาไปทำขนมครก -_-" แบกกลับมาด้วยนะ แต่ว่าจนบัดนี้ยังใช้ไม่ได้ เพราะมันใช้ไฟ 110 ท่าจะซื้อหม้อแปลงก็คงแพงกว่าเครื่องอีกมั้ง เหอๆๆ ตอนนี้เลยใช้เป็นของประดับบ้านอยู่ เป็นที่ระลึกจะได้จำถึงความโง่ที่นำกลับมาจากญี่ปุ่น เหอๆๆ


"ไอติมโบราณรสถั่วดำ" อยากกินได้ติมถั่วดำมานานแล้วได้กินซะที หลังจากอยู่ญี่ปุ่นกินแต่ไอติมถั่วแดง เหอๆ


ว่าแต่เคยสงสัยไหมว่า ชื่อของกินที่ตามด้วยคำว่า "โบราณ" เนี่ย มันจะทำให้รู้สึกว่ามันอร่อยขึ้นหรือเปล่านะ เห็นฮิตกันเหลือเกิน ไอติมโบราณเอย เฉาก๊วยโบราณเอย กาแฟโบราณเอย ฯลฯ โบราณแล้วมันจะทำไมฟระ ชั้นไม่เห็นจะรู้สึกไรเลย

่อ่อ เดี๋ยวจะหาว่าทำตัวไม่วิชาการเลย จริงๆแล้วมันออกจะเป็นงานวิชาการนะ มีโครงงานฟรีเซนต์เรื่องใกล้ตัวที่คนนึกไม่ถึงว่ามันจะเกี่ยวกับการเมืองเหมือนกันนะ

ในรูปคือโครงงานของปีสี่เรื่อง "gender"

มีโครงการ "แนะน้องมองรัฐศาสตร์" ด้วย ก็มีน้องๆนักเรียนมาดูงาน มาแข่งตอบคำถามอะไรงี้เหมือนกันนะ


งานวัดจะขาด "ชิงช้าสวรรค์" ไปได้อย่างไรจริงไหม

แต่เราไม่ได้ขึ้นนะ กลัวชิงช้ามันรับน้ำหนักเราไม่ไหวแล้วพังลงมา เหอๆๆๆๆๆ

มีโชว์วงดนตรีลูกทุ่งด้วย โดยมีคณะครุศาตร์มาแจมด้วย เต้นแรงมากกกกกกกกกกกน้องจ๋าาาา

จริงๆแล้วถ่ายวีดีโอไว้ด้วยนะ แต่เนื่องจากมันเป็นมือถือ เลยเป็นวีดีโอคุณภาพต่ำมากกกก รูปเล็กปลายนิ้วโป้ง อีกอย่างมันเป็นไฟล์นามสกุลไรไม่รู้ ต้องใช้ nokia pc suit เท่านั้นจึงจะเปิดดูได้ เลยไม่สามารถนำความแรงของวงดนตรีลูกทุ่งมาให้ดูได้ ได้แต่เอารูปไกลลิบๆมาให้ดู (กล้องมันซูมมืออ่ะนะ ต้องเดินเข้าไปซูมด้วยตัวเอง เดินเข้าไปได้แค่นี้แหละคุณขาาาา)

มีมุขนึงคิดได้ไงไม่รู้ "คณะรัฐศาสตร์กับครุศาสตร์ก็เหมือนกับเป็นพี่น้องกันนะคะ เพราะเรามีคำว่าศาสตร์เหมือนกัน"

-_-"


จริงๆแล้วเป็นงานที่สนุกทีเดียวนะ มีอะไรให้ทำหลายอย่าง มีคนมาเที่ยวงานเยอะแยะ ของกินเยอะด้วย เหอๆๆๆ

แต่เราเองไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่รัฐศาสตร์แฟร์ครั้งที่ 1 เมื่อสามปีที่แล้วเราก็ต้องมีหน้าที่ทำอะไรมาตลอด ไม่เคยได้มาเดินเที่ยวงานว่างๆแบบนี้เลย ปีแรกเป็นประชาสัมพันธ์ ปีที่สองทำโครงของปีที่ ทำโครงเกี่ยวกับสหประชาชาติ ขายลูกชิ้นปิ้งด้วย (ตอนปีที่สามไม่อยู่อ่ะนะ) พอมาปีนี้มันไม่ได้ทำอะไรอ่ะ คือจะไปทำได้ไงมันก็คงถึงวัยที่จะให้น้องๆทำได้แล้ว

เฮ้อ... มันก็ไม่ชินจริงๆอ่ะนะ

ย้อนอดีตไปกับค่ายเยาวชนนักรัฐศาสตร์

เมื่อห้าปีที่แล้ว...
คือตอน ม.6 น่ะนะ
อาจจะเรียกได้ว่าเป็นปีหัวเลี้ยวหัวต่อ และเป็นปีแห่งการตัดสินใจปีหนึ่งของเรา

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรือความบังเอิญ
เรามีโอกาสได้ไปเข้าค่ายเยาวชนนักรัฐศาสตร์ ซึ่งปีนั้นจัดเป็นครั้งแรก
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ตอนนั้นความรู้สึกที่กำลังโลเลอยู่ว่าจะเข้าคณะอะไร กลายเป็นความมั่นใจเลยว่าจะต้องเข้าคณะรัฐศาสตร์ให้ได้
ตอนสอบเอ็นท์ถึงกับเลือกสามอันดับแรกเป็นรัฐศาสตร์ จุฬาฯ

จากน้องค่าย เป็นพี่ค่าย จากพี่ค่ายเป็นพี่เก่า แม้เวลาจะผ่านไป สถานะจะแตกต่างไปก็ตาม แต่ความรู้สึกดีๆก็ยังคงเหมือนเดิม

ปีนี้ค่ายที่ว่าจัดขึ้นเป็นปีที่หกแล้ว

บรรยากาศค่ายก็ยังคงเหมือนเดิม


แต่ปีนี้ไปในฐานะคนแก่ เหอๆๆๆ ดูเป็นผู้อาวุโสมากน้องนั่งพื้น พี่นั่งบนเก้าอี้


ชาวค่ายที่ต่างแยกย้ายกันไปก็กลับมาเจอกันอีกครั้ง

รูปตอนค่ายหนึ่งที่เคยไปเข้ามีคนยืมไปไม่รู้จะได้คืนหรือเปล่า
แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รูปคืนมา ความทรงจำและความประทับใจเกี่ยวกับค่ายหนึ่งก็ยังคงอยู่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปล. ยังไงก็ช่วยเอามาคืนหน่อยก็ดีนะ เสียดายน่ะ เหอๆ