ก็ถึงเวลาที่ต้องออกเดินทาง
การออกเดินทางครั้งนี้ ไม่ได้กังวลใจเท่าคราวที่แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มีเรื่องกังวลใจ และค้างคาใจมากมายหลายเรื่อง
อาจเป็นเพราะหลายๆอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี คำว่าไม่พร้อมๆที่เคยฝังแน่นอยู่ในความรู้สึกของเราเป็นเวลานาน ตอนนี้ค่อยๆคลายเกลียวเชือกที่เคยแน่นจนเป็นเกลียวอ่อนๆจนได้
การเดินทางครั้งนี้ อาจจะไม่ใช่การเดินทางที่ใหม่นัก แต่อาจจะเป็นการเดินทางที่ใช้เวลานานที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตเราก็เป็นได้
ต่อไปเชิญชมภาพบรรยากาศ เหอๆ (ตัดอารมณ์กันซะยังงั้น)
น้องเอื้อมาส่งถึงบ้าน ตอนนั้นยังม่ได้อาบน้ำสระผมแต่งตัวใดๆทั้งสิ้น
และถ้าใครสังเกตุดีๆ ... ยังอยู่ในชุดนอน เหอๆ
ออกเดินทางไปยังสนามบินสุวรรณภูมิ
ถึงแล้ว...
กับน้องแผ้ว น้องสาวเจ้าของฉายา Drama Queen ... ระวังโดนพี่แย่งตำแหน่งนะน้อง
พี่วุฒิ ... เหงาปากอ่ะเซ่ ไม่มีคนให้แซวแล้ว หุหุ
คุณหมอปู ขอบคุณสำหรับพระที่ให้มานะคะพี่
เต้ยเอาของขวัญมาให้ด้วย
แม็ค ... โกนเคราซะมั่งนะ เราไม่อยู่คงไม่ค่อยมีใครจิกแล้วมั้ง
หลังจากนั้นก็มีการเสียน้ำตากันเล็กน้องถึงปานกลาง
ถ้ามีเวลามากกว่านี้คงได้รู้กันไปเลยว่าร่างกายเรานี่สามารถผลิตน้ำตาออกมาได้มากกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ เหอๆ
ปิดท้ายด้วยบูมส่ง (แบบอายๆ) ของเหล่า TPY34 และว่าที่ TPY35
ไปบูมจริงอย่ามาเขินๆแบบนี้นะ ขายหน้าเค้าหมดดดดดดด อิอิ
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา
มีพบก็ต้องมีจาก แต่การจากกันครั้งนี้อีกไม่นานก็จะได้มาพบกันใหม่
ขอบคุณทุกสียงโทรศัพท์ ทุกข้อความ ทุกความห่วงใย ขอบคุณทุกคนที่มาส่ง
รวมถึงขอบคุณมิตรภาพและความจริงใจที่มีให้กันเสมอมา
ขอบคุณจริงๆจากใจค่ะ
และ.....
ยินดีต้อนรับสู่โตเกียวค่ะ
1 comment:
ีคอมเสียยังสามารถอัพบล๊อกได้อีก.. เชื่อเค้าเลย... หาบ้านให้ได้เร็วๆน้าาาา
Post a Comment