ทำไมต้องอดทน???

นั่นสิ.. เราไม่เคยทนเลยนะ เหอๆๆ

งงล่ะสิ พล่ามอะไรอยู่
พอดีช่วงนี้ใกล้จบแล้ว เลยพยายามหาอะไรในคณะ หรือในจุฬาฯมาลงบ่อยๆ
เขียนบล็อคมากๆ ทำให้ถ่ายรูปมาก ต่อไปแก่ตัวลงเอามานั่งดูรูประลึกความหลังก็ดีเหมือนกันนะ หุหุ
ยังเสียดาย ตอนเด็กๆไม่ค่อยถ่ายรูป

เข้าเรื่องๆ
พอดีว่าที่โรงอาหารคณะรัฐศาสตร์ มีร้านบะหมี่อยู่ร้านนึง ซึ่งเป็นร้านชื่อดังมาก

ทำไมน่ะเหรอ???
เพราะว่ามันต้องอดทนไง

ร้าน "บะหมี่อดทน" จริงๆแล้วเค้าคงไม่ได้ชื่อนี้หรอก
แต่จากที่พี่ๆเล่าให้ฟังตอนเราเพิ่งเข้ามาคณะใหม่ๆสมัยยังเฟรชชี่นั้นบอกว่า เวลากินมันต้องอดทนรอคิวนานมากๆน้อง
ไอ้เราก็ใครรู้ ทำไมมันจะต้องอดทนรอกินนานขนาดนั้นด้วย แต่เราก็ไม่เคยทนนะ เพราะเรามักจะกินตอนเช้า ไม่ค่อยมีคนดี เหอๆๆ



เวลาผ่านมาสักพักก็เริ่มๆจะรู้แล้วว่าทำไมมันถึงช้านัก
จริงๆแล้วแถวมันก็ไม่ได้ยาวขนาดนั้นหรอก แต่เวลาเพื่อนไปต่อคิวเพื่อซื้อตอนเที่ยงทีไร มันจะกลับมาตอนที่คนอื่นกินเสร็จแล้วทุกที
คือลองคิดดูนะ...
จริงๆแล้วคนมันก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่หรอก (ก็เยอะในระดับหนึ่งตามชื่อเสียงของมัน)
แต่.. สปีดในการทำบะหมี่ชามนึงของเจ๊เนี่ย มันใช้เวลานานกว่าเจ้าอื่นสักสองเท่าแค่นั้นเอง เหอๆ
คือกว่าแกจะค่อยๆเอาเส้นออกมาจากถูก ขยี้เส้น ลวกเส้น สัปเป็ด ลวกหมู ใส่เครื่อง ใส่น้ำซอส ฯลฯ นานมากว่างั้นเหอะ

นี่ที่มาพูดนี่ไม่ได้ว่าไม่อร่อยนะ
มันก็อร่อยนะ ตอนปีหนึ่งเรากินแทบทุกเช้า จนเจ๊จำได้เลยว่าปกติกินอะไร ไม่ต้องสั่ง ไปยืนปุ๊บแกทำให้เลย ขนาดนั้น เหอๆ
แค่มันช้าแค่นั้นเอง.. มันเลยต้องอดทนไง เหอๆ

พูดถึงความไฮโซของมัน มันก็สมกับจะเป็นร้านอาหารในคณะไฮโซอย่างคณะเรา เหอๆ
เครื่องมากมาย ตามรูป


แล้วตอนจบจะแอบมีน้ำซอสสูตรพิเศษราดเข้ามาอีกชั้นนึง
วันนี้เอามาอวดหนึ่งชาม

หมี่หยก เป็ด ปู หมูแดง

ปกติไม่กินอลังการขนาดนี้หรอก แต่อยากให้มันดูหรูๆถ่ายรูปออกมาสวยๆเลยต้องทุ่มทุนหน่อย
สรุป ตอนจบเสียเงินค่าอาหารเช้าไป 40 บาท -_-"

นี่.. มันแพงนะยะ ถ้าเทียบกับกินอย่างอื่นในโรงอาหารน่ะ ไม่ได้งกกกกกกกกกกกกก!!!