First Blog *Bangkokian on the Move~!*

บล็อคนี้เกิดขึ้นได้เพราะเป็นภาคต่อมากจากบล็อคที่เคยเขียนไว้ก่อนหน้านี้ค่ะ *Bow's Journey Under the RainBow* อ่านเรื่องราวชีวิตครบรสชาติ (ทั้งเรื่องเที่ยวและเรื่องกิน แหะๆ) ได้ที่บล็อคที่ว่าได้เลยค่ะ

.........................................................................................................

สวัสดีค่ะทุกคน..

หวังว่าจะมีแฟนๆตามอ่านบล็อคกันต่อจากบล็อคที่แล้วกันนะ หุหุ

ตอนนี้กลับถึงเมืองไทยโดยสวัสดิภาพแล้วค่ะ หลังจากหนีไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นนานถึงหนึ่งปีเต็ม ได้เวลาที่ต้องกลับมาชดใช้กรรม เหอๆๆ (ความรู้ที่สะสมมาตลอดชีวิตมลายหายไปหมดเลย... วันก่อนคนถามว่ารัฐประหารแปลว่าอะไรนั่งคิดตั้งนาน โอ้ววววว นิสิตรัฐศาสตร์!!!)

มาถึงบ้านครั้งนี้ นอกจากจะได้มาบอกลาชีวิตเก่าๆ เนื่องจากไปสะสมประสบการณ์ที่ญี่ปุ่นมาอย่างสมบุกสมบันค่ะ ความคิดและอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปเยอะเลย คือรู้สึกเองน่ะนะ (เอ่อ.. หลายๆอย่างที่บอกนี่ไม่นับสีผิวกับน้ำหนักนะ เกริ่นไว้แล้วในบล็อคที่แล้ว เหอๆ)

เข้าเรื่องๆๆๆ... นอกจากจะได้มาบอกลาชีวิตเก่าๆแล้ว ยังได้มาบอกลาสนามบินอันเป็นที่รักด้วย นั่นคือ ท่าอากาศยานกรุงเทพฯ หรือ สนามบินดอนเมือง ที่เรารู้จักกันดีนั่นเอง

ชีวิตนี้นับไม่ถ้วนว่ามาสนามบินดอนเมืองมาแล้วกี่ครั้งกันนะ เนื่องจากปะป๊าภารกิจต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ ตอนเด็กๆเราจึงผูกพันธ์กับสนามบินนี้มาก คือต้องออกจากบ้านเพื่อไปรับปะป๊านั่นแหละ ประกอบกับพอโตขึ้นก็มีหลายโอกาสที่จะต้องมาที่นี่ทั้งตัวเองเดินทางเอง และมาส่งคนอื่นที่ต้องเดินทาง จะว่าไปมานั่งนับนี่ไม่มีทางหมดชัวร์ๆ.. อยากจะเอาเรื่องนี้มาเขียนเหมือนกัน แต่ต้องขอเวลาไปคุ้ยรูปเก่าๆก่อน (ซึ่งต้องเกิดขึ้นตามหลังการคุ้ยของออกจากกระเป๋าและลังนะ โอ้ววว ชั้นขนของกลับมาจากญี่ปุ่นเยอะมากกกกก)


ฟ้าใสๆของกรุงเทพฯ เมื่อแรกก้าวลงจากเครื่องบิน

เพื่อให้มั่นใจว่ามาลงถูกประเทศ มาดูป้ายกันชัดๆ


บ๊ายบายสนามบินดอนเมือง... แล้วชั้นจะคิดถึงเธอ~


.....................................................

หลังจากนั้นเพื่อให้ไม่ตกเทรนด์ เลยบอกปะป๊าว่า "ปะป๊า .. โบว์อยากถ่ายรูปรถถัง" หึหึ ได้ยินข่าวมาหลายวันแล้ว ปล่อยให้คนอื่นไปถ่ายมามากมาย วันนี้ตาเรามั่งล่ะ หึหึ

ถึงแม้จะไม่มีโอกาสได้ลงไปถ่ายคู่กับรถถัง แต่ก็เอารูปรถถังมาฝาก โอ้ววว มันมีเต็มเมือจริงๆด้วยจอร์จจจจจจจ รัฐประหารประเทศไทยนี่มันเฮฮาดีจริงๆแฮะ


.....................................................

สุดท้ายท้ายสุดของบล็อควันนี้..

ขอเอารูปตู้เย็นที่บ้านมาฝาก หลายๆคนคงรู้ใช่ไหมว่าเราสะสมที่ติดตู้เย็น จริงๆแล้วมันเป็นของสะสมของครอบครัวล่ะ ใครไปที่ไหนมาจะต้องซื้อเป้นที่ระลึกเอามาแปะๆไว้ เริ่มมาตั้งแต่เราอยู่ ป.3 ได้มั้ง

แต่หลังจากเราไปอยู่ญี่ปุ่นมาเนี่ย ท่าทางเราจะทำลายสถิติของปะป๊าไปซะแล้ว หุหุ มันเยอะมากกกกก



หุหุ ตู้เย็นบ้านชั้นน่ากลัวจริงๆ

อ่อ... นี่ยังแปะไม่หมดนะ มันยังมีบางส่วนที่อยู่ในกล่องที่แพ็คส่งมาทางเรืออ่ะ ยังไม่ได้แกะออกมา อีกประมาณสิบอันได้มั้ง เหอๆๆๆ

.......................................................

วันนี้ต้องขอลาไปก่อนค่ะ สองสามวันนี้คงต้องยุ่งวุ่นวายกับการจัดการกับของมากมายที่ตอนซื้อไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเยอะขนาดนี้ ถ้าเป็นไปได้จะถ่ายมาให้ดูว่าสภาพมันน่าอนาถขนาดไหน เหอๆ (วันนี้ตอนกลับบ้านได้จัดการกับกระเป๋าเดินทาง 27 กก. ไปแล้วส่วนหนึ่ง เพราะทลายเอาเสื้อผ้าออกมาซัก)

อ่อ... สำหรับคนที่แอบแวะเข้ามาอ่าน ขอเช็คเรตติ้งหน่อยนะคะว่ามีคนมาแอบอ่านกี่คน ถือว่ามาลงชื่อขึ้นบ้านใหม่ให้หน่อยละกันนะคะ ^^