ครึ่งหลัง...

(รูปไ่ม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด เอามาใส่งั้นๆ เดี๋ยวมันจะโล่งไป หุหุ เครดิตให้พี่ป็อปค่า)

ถ้าเปรียบชีวิตเหมือนกีฬา

อาจจะเหมือนกันหลายๆอย่าง
เช่น ...

ชีวิตจริงก็เหมือนในเกมกีฬาที่ไม่มีใครที่เป็นผู้ชนะเสมอ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ต้องมีฟอร์มขึ้น ฟอร์มตกเป็นธรรมดา

ในชีวิตของเรามีคนที่เข้ามาและจากไปเสมอ เหมือนทีมกีฬาที่มีการซื้อขายตัวนักกีฬา (โดยทั้งความเต็มใจและไม่เต็มใจ)

เกมกีฬาบางอย่างก็ต้องขึ้นอยู่กับสภาพอากาศด้วยว่าจะอำนวยต่้อการเล่นหรือเปล่า ชีวิตเราก็เหมือนกันหลายๆครั้งเราก็ไม่้สามารถเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางในการตัดสินใจบางอย่างได้ ... ดื้อไปฝืนไปก็เท่านั้น ถ้าสภาพรอบตัวไม่อำนวย อย่างไรก็ทำไม่ได้ หรือถ้าทำได้ก็คงไม่ดีพอ

ฯลฯ

ชีวิตในญี่ปุ่นตอนนี้ของเราถ้าเปรียบกับเกมกีฬาก็เรียกได้ว่าเข้าสู่ "ครึ่งหลัง" แล้ว

ปีที่สองในประเทศญี่ปุ่น (ในการมาครั้งนี้)
อาจจะเป็นปีที่ไม่หวือหวานัก เพราะไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น ตื่นตาตื่นใจเหมือนตอนแรกๆที่มาถึง

ถ้าเปรียบเป็นนักกีฬาก็คงเหมือนนักแข่งที่ไม่ตื่นสนามแล้ว
ซึ่งบางทีก็มักจะึคิดว่าเมื่อไหร่จะจบครึ่งหลังเสียที วิ่งมาจนเหนื่อยเต็มทีแล้ว

พอจบเกมเข้าจริงๆ การที่จะต้องเดินออกจากสนาม บอกลาคู่แข่งและเพื่อนร่วมทีมไป
ก็คงจะมีัอาการใจหายบ้างเหมือนกันก็ได้นะ

แต่คงจะมัวใจหายไม่้ได้ เพราะเมื่อจบเกมลงก็ยังคงมีเกมนัดใหม่รออยู่
ต้องเจอกับคู่แข่งใหม่ สนามใหม่ และสภาพอากาศที่มักจะแปรผันไปได้ตลอดเวลาอีก

อย่างไรก็ตาม ... ก็ขอให้เกม (ชีวิต) เกมนี้ี้ ไม่มีทดเวลาบาดเจ็บก็แล้วกันนะ อิอิ
(ขอเรียนจบตามเวลานะคะ ... สาธุ)

****************

พรีเซนต์หัวข้อวิทยานิพนธ์ไปแล้วเมื่อวานนี้
ผ่านฉลุย อาจารย์ชอบมาก เหลือแค่อ่านหนังสือและลงมือเขียนเท่านั้น
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ