ช่วงนี้ไม่ได้อัพเดทบล็อคบ่อยๆเหมือนตอนที่อยู่ญี่ปุ่น
ก็ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรจริงๆ.. คือมันไม่มีอะไรจะเล่าให้ฟัง ฮ่าๆ
ตามที่คาดไว้เลยว่ากลับมาเมืองไทยก่อนเปิดเทอมเดือนกว่าๆเนี่ยนะ มันจะต้องว่างๆอย่างงี้แหละ แต่จะว่ายุ่งหรือเปล่า.. ก็ยุ่งอยู่เหมือนกันนะ ยุ่งกับการที่ต้องหาอะไรทำอ่ะสิ หุหุ
นอกจากไม่มีอะไรทำเท่าไหร่จะทำให้เบื่อแล้ว เวลาเปิดทีวีดูแล้วเจอแต่ข่าว "สนามบินใหม่" ก็ทำให้เบื่อขึ้น
ก็เข้าใจอยู่ว่าของมันใหม่ คนก็ต้องให้ความสนใจเป็นธรรมดา จำได้ว่าช่วงตอน ม.5 ตอนที่มี BTS ให้บริการใหม่ๆ ละครแทบทุกเรื่อง โฆษณา และมิวสิควีดีโอเป็นจำนวนมากจะต้องไปถ่ายที่ BTS ทำให้ตอนนั้นรู้สึกว่าจะต้องเห็นอีรถไฟนี่ทุกวันทั้งๆที่ไม่ได้ออกจากบ้านเลยนะ วันไหนไม่เห็นจะระส่ำระสาย ฮ่าๆๆ เวอร์จริงๆ
แหน่ะ.. ไม่ทันไร เงยหัวขึ้นไปมองทีวีก็เห็นมิวสิควีดีโอตัวใหม่ของ THAITANIUM ไปถ่ายที่สนามบินใหม่แล้วว เอ๊ะ.. เค้าแข่งกันเร็วหรือเปล่านะ แบบกรูไปถ่ายเร็วกว่ากรูอินกว่าเฟร้ยยยย
นอกจากภาพข่าวสนามบินใหม่ที่เห็นจนทุกซอกทุกมุมแล้ว ก็ยังมีภาพ "สนามบินเก่า" ตัดสับไปสับมาด้วย ในภาพก็จะเห็นผู้คนจำนวนมากมาอำลาอาลัย ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก เขียนข้อความทิ้งท้ายให้กับสนามบินนั้น
แต่ความอาลัยที่เรามีให้กับของเก่าเนี่ย มันจะยังอยู่ในจิตใจของคนแต่ละคนไปนานขนาดไหนกันนะ
เมื่อเวลาผ่านไป เราไม่ได้เห็นภาพของที่เคยเห็นอยู่เป็นประจำอีกแล้ว เพราะเมื่อเรื่องมันเก่า ก็คงจะไม่มีใครสนใจที่จะเสนอเรื่องของมันอีก ทั้งๆที่มันเคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรามาหลายสิบปี ความทรงจำของหลายๆคนก็คงจะจางลงไปตามกาลเวลา...
ตอนแรกก็กะว่าจะเอาคุ้ยรูปเก่าๆที่เคยถ่ายที่สนามบินเก่ามาลงเหมือนกัน... เพราะว่าความทรงจำเก่าๆบางอย่าง ถ้านานๆครั้งเราเอามาปัดฝุ่นดูอีกครั้ง มันก็คงจะจางลงช้ากว่าคนอื่นล่ะมั้ง...
แต่ว่าขี้เกียจง่ะ แปะไว้ก่อนละกันนะ หุหุ
ความคิดถึงเกิดขึ้นเมื่อสองสามวันก่อนขณะที่กำลังจัดห้องอยู่ ห้องที่ไม่ได้จัดมาเป็นปี นอกจากเราจะได้เจอของไร้สาระที่หมดอยู่ในซอกหนึ่งของลิ้นชักจนต้องคุ้ยไปทิ้งหลายถุงแล้ว เราก็จะยังเจอของบางอย่าง หรือรูปบางรูปที่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของเราในสมัยก่อน ที่มันเคยจางลงไปเพราะทุกวันมันก็จะมีเรื่องอื่นๆเข้ามาแทนที่ ความทรงจำเก่าๆนั้นก็กลับมา active อีกครั้ง
และหลายๆครั้งก็อดที่จะยิ้มไปกับมันไม่ได้
(ต้องขอบคุณนิสัยช่างเก็บของเรา ถึงแม้บางอย่างที่เก็บไว้มันจะกลายเป็นขยะในภายหลัง....)
.................................................
แต่บางทีก็ไม่ใช่แค่ของเก่าๆที่คุ้ยเจอในบ้านเท่านั้นนะ..
บางทีการเดินออกไปนอกบ้าน ก็มักจะมีอะไรบางอย่างที่มากระตุ้นความทรงจำเก่าๆของเราโดยบังเอิญได้เหมือนกัน
เมื่อวานนี้บังเอิญว่าเดินโฉบไปที่แผงหนังสือ สายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่หน้าปกนิตยสารเล่มหนึ่ง และก็ต้องควักเงิน 70 บาทซื้อมันมาเพื่อเพิ่มน้ำหนักให้กับชั้นหนังสือที่บ้านที่ทำท่าจะพังมิพังแหล่มาจนได้
เป็น a day เล่มที่สองที่ซื้อในชีวิตนี้ เล่มแรกคือโดราเอม่อน ทั้งๆที่เป็นนิตยสารที่สร้างสรรค์ดีนะจริงๆแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงไม่ค่อยซื้อมาอ่าน สงสัยเห็นวัยรุ่นเค้าชอบอ่านกัน ... แก่แล้วอ่ะมั้ง หุหุ
พอดีว่า... หน้าปกนิตยสารเล่มนี้ดันไปเหมือนกับรูปที่เคยถ่ายมาตอนที่ไปลาวมาน่ะสิ
แหม.. หรือว่าเราก็จะแนวเหมือนกันนะเนี่ย ไปสะดุดตากับป้ายที่เหมือนกับหน้าปก a day เชียวนะเนี่ย อิอิ
