เมื่อวานนี้ไปเยี่ยมอาม่าที่โรงพยาบาล หลังจากที่เจอกันครั้งล่าเมื่อเดือนที่แล้วสุดยังพูดคุยกันได้ตามปกติ แต่สิ่งที่พบเห็นเมื่อวานก็คืออาม่าอ่อนแอลงไปมาก และตอนนี้เริ่มจะจำอะไรไม่ค่อยได้ พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ตอนที่ยืนอยู่ที่ข้างเตียงของโรงพยาบาลพลางจับมือที่มีเข็มน้ำเกลือจิ้มอยู่ที่ข้อมืออาม่า พร้อมกับสายเครื่องมือระโยงระยางในห้องนั้น โบว์รู้สึกได้ว่า อาม่าคงจะอยู่กับพวกเราได้อีกไม่นาน
โบว์กลับบ้านมาด้วยความคิดที่ว่า ... ในวันที่คนหนึ่งจะต้องเดินทางจากไป (either by chance or by choice) คนที่ใช้ชีิวิตอยู่ที่เดิม บรรยากาศเดิม ความรู้สึกเดิมคนนั้นคงยังต้องแบกรับความรู้สึกสูญเสียไปอีกเป็นเวลานาน ในขณะที่คนที่เดินจากไปจะรู้สึกหรือไม่ก็ตาม แต่การเดินทางไปสู่สิ่งใหม่ ที่ใหม่ ที่ไม่ใช่ที่ๆเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ระดับความรู้สึกสูญเสียของคนๆนั้นอาจจะไม่เท่ากับคนที่อยู่ล่ะมั้ง
โบว์เคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งของพี่เอ๋ นิ้วกลม (จำไม่ได้แล้วว่าเล่มไหน อ่านของพี่แกเยอะเหลือเกิน) มีตอนหนึ่งที่พี่เขาบอกว่าในมีวันหนึ่งเขาจะต้องตัดสินใจว่าจะไปงานแต่งงาน หรืองานศพซึ่งจัดในวันเดียวกัน และผู้ที่เชิญไปต่างก็เป็นคนสำคัญของเขาทั้งคู่ สุดท้ายแล้วพี่เขาเลือกที่จะไปงานศพ ถึงแม้ว่าคนที่ได้รับการจัดงานให้ อาจจะไม่ได้รับรู้อะไรแล้วก็ตาม แต่สำหรับคนที่อยู่ต่อบนโลกนี้โดยปราศจากคนสำคัญคนหนึ่งไปแล้ว เขาคงต้องการกำลังใจ ....
เพราะสาระสำคัญของการสูญเสียนั้น จริงๆแล้วไม่ได้อยู่ที่ว่าใครเสียใจมากกว่ากัน และคนที่จากไปจะรู้สึกอะไรหรือไม่ แต่คนที่จะต้องอยู่และเผชิญสิ่งต่างๆโดยลำพังนั้นจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้
เพราะสุดท้ายแล้วถึงแม้เราจะรู้หรือไม่รู้ว่าเขาจะเสียใจหรือเปล่าก็ไม่ได้ทำให้เราหายได้เร็วขึ้น
และชีวิตก็ยังคงก้าวเดินต่อไป ถึงแม้จะปราศจากคนที่เคยอยู่เคียงข้างกันมาตลอดก็ตาม
