เดี๋ยวนี้เวลากลับไปเมืองไทยแล้วจะแอบหงุดหงิดเล็กน้อย...เพราะประตูมันไม่เปิดให้เอง 5555+
(ที่ญี่ปุ่นประตูในที่สาธารณะแทบจะทุกที่จะเป็นประตูอัตโนมัติค่ะ...เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดที่ญี่ปุ่น เข้าเซเว่นแล้วเดินชนประตู แล้วไม่ได้ชนคนเดียวนะพี่ที่ไปด้วยกันก็ชนเหมือนกัน...เพราะว่าประตูสาขานั้นมันไม่ได้เปิดเอง เหอๆ)
ตอนที่ได้ยินตอนนั้นก็แอบคิดว่ามันจะอะไรกันขนาดนั้น อยู่เมืองไทยมาตลอดชีวิตอยู่ญี่ปุ่นมาแป๊บเดียวเองนะเนี่ย
ตอนนี้มาเจอกับตัว...มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ตอนที่กลับมาเมืองไทยแรกๆ แล้วนัดทานข้าวกับเพื่อน
พอเพื่อนพูดว่า...กลับกันเถอะ ขจีภรณ์ลุกจากโต๊ะทันทีพร้อมควานหาใบเสร็จที่ควรจะวางอยู่บนโต๊ะ
สักพักก็ระลึกขึ้นได้ว่า...เอ่อ ประเทศไทยไม่ต้องลุกไปจ่ายตังค์เองที่แคชเชียร์นี่หว่า แล้วก็เรียกคนมาเก็บตังค์ เหอๆ
นอกจากนี้ยังมีการเอามือไปรองที่ก๊อกน้ำในห้างสรรพสินค้าอยู่ตั้งนานแล้วก็คิดในใจว่าทำไมน้ำมันไม่ไหลซะทีเนี่ย
...แล้วก็ตั้งสติ.. อ๋อ มันต้องหมุน -"-
หลังจากกลับมาได้สักพักใหญ่ๆแล้วก็คิดว่าคงจะไม่เป็นยังงั้นแล้วมั้ง
เมื่อวานนี้นัดทานข้าวกะเพื่อนๆศิษย์เก่าญี่ปุ่นมา
ตอนแรกๆก็ไม่มีอะไร พอตอนจะกลับทุกคนก็ไปขึ้นรถไฟฟ้ากัน
ในขณะที่กำลังขึ้นบันไดเลื่อนอยู่นั้น..ทุกคนก็ยืนคุยกันต่อตรงบันได
พี่แก้วศิษย์เก่าโอซาก้า ซึ่งยืนอยู่ขั้นบนสุดก็พูดว่า
"ฝั่งนี้เด็กคันโต...ฝั่งนี้เด็กคันไซ"
เราซึ่งยืนอยู่ถัดจากพี่แก้วลงมาก็มองลงไปตามขั้นบันไดเลื่อน..
เออ..จริงด้วยแฮะ เด็กจบจากคันโตจะยืนชิดซ้าย ส่วนเด็กจบคันไซยืนชิดขวากันหมดเลย
ที่ญี่ปุ่นเวลาขึ้นหรือลงบันไดเลื่อนรถไฟจะต้องยืนชิดข้างใดข้างหนึ่ง เพื่อให้อีกข้างเป้นทางด่วนพิเศษสำหรับคนรีบให้เดินไปก่อนได้เลยค่ะ...ซึ่งจะแตกต่างกันตรงที่โตเกียวจะยืนชิดซ้าย โอซาก้าจะยืนชิดขวา
ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะว่าจริงๆแล้วที่ญี่ปุ่นจะยืนชิดซ้ายกันมาก่อนค่ะ แต่พอในปี 1970s ที่โอซาก้าจัดงาน World Expo ก็เลยเปลี่ยนวัฒนธรรมการยืนชิดซ้ายมาเป็นยืนชิดขวาตามวัฒนธรรมตะวันตก (ไม่รู้ประเทศอะไรบ้างนะ แต่ตอนไปอังกฤษเค้าก็ยืนชิดขวากันจริงๆ)
เหตุการณ์เมื่อวานขำกันใหญ่...เพราะถึงแม้ว่าประเทศไทยจะไม่มีระบบทางด่วนแบบประเทศอื่นเค้า สังเกตว่าเวลาขึ้นบันไดเลื่อนห้ามรีบ ต้องยืนเฉยๆเท่านั้น แต่ไอ้พวกศิษย์เก่าญี่ปุ่นพวกนี้เวลาจะยืนมันก็ต้องยืนชิดข้างที่มันทำอยู่เป็นประจำอยู่ดี
ความเป็นระเบียบที่ได้กลับมาจากประเทศญี่ปุ่นเนื่องจากความเคบชินเหล่านี้ ไม่รู้ว่าจะชินไปได้นานแค่ไหน
เพราะเดี๋ยวเราก็ต้องกลับมาชินกับความมีระเบียบบ้าง ไม่มีระเบียบบ้างของคนไืทยอยู่ดีนั่นแล
